منگنز یك عنصر اكسیژن زدا است. در مذاب آهن، منگنز با اكسیژن تركیب شده و MnO تشكیل می دهد و این واكنش درصد اكسیژن را تا حدی می كاهد. اما این عنصر در مقایسه با عناصر اكسیژن زدای قوی مثلAl,Si ضعیف بوده و به عنوان یك اكسیژن زدا كاربرد ندارد. آنچه كه در فولاد های خوش تراش مهم است، تمایل منگنز به تر كیب با گوگرد است و تولید سولفید منگنز است. MnS تشكیل شده در مذاب سعی دارد وارد سرباره شود. در حالت جامد، MnS موجود در ریز ساختار حلالیت كمی داشته و آخال های غیر فلزی را ایجاد می كند. با حذف MnS در هنگام ذوب و انتقال آن به سرباره، منگنز قادر است خطر سرخ شكنندگی را بكاهد. و نیز با انتقال دماغه منحنی TTT به سمت راست، باعث كاهش سرعت سرد كردن برای رسیدن به ساختار مارتنزیت شده و سختی پذیری را افزایش می دهد. میزان اضافی منگنز با كربن واكنش می دهد و كاربید منگنز Mn3C بوجود می آید. منگنز در تمامی انواع فولاد های كربنی و كم آلیاژی و نیز در جوشكاری به عنوان مواد پركننده بكار می رود. در فولاد های زنگ نزن، منگنز داكتیلیتی در حالت گرم را بهبود می دهد. منگنز در دما های پایین پایدار كننده آستنیت است ولی در دما های بالا پایدار كننده فریت خواهد بود. نمودار های آهن – منگنز نشان دهنده گسترش منطقه پایداری آستنیت با افزایش منگنز است. در برخی از فولاد های پرآلیاژی، وجود منگنز در حضور كروم زیاد باعث افت دمای استحاله دلتا به آستنیت شده فلذا در دمای اتاق نیز می توان درصدی از فریت دلتا را در ریزساختار مشاهده كرد.
کاربرد:

به عنوان اکسیژن زدا و جهت افزایش استحکام و سختی در تولید انواع فولاد های ابزار، فولادهای ساختاری و فولاد های نسوز